stałam na dwóch półkulach....
Tadeuszowi
Wyleciałam w obce słowa i własne myśli .
Z dużymi oczami szłam przed siebie .
Obok ty, zawsze omijasz nieistotne . Pokazujesz drogę wśród obcych.
Wiedziałam .
Gdy wrócę, opowiem o domach i ogrodach z hortensjami ,
fuksjami, co nawet zimą mają kolor czerwony ,
o morzu odsłaniającym ukryte w skałkach muszle .
wdeptywałam w piasek żółte liście moich kalendarzy .
Pokażę
fotografie i te wszystkie miejsca ,
którymi zachwycałam się pisząc:
"szkoda że tego nie widzicie”.
Opowiem o tym, ile musiałeś znieść, by dźwigać
osamotnienia .
Czerwień kojarzyłeś z domem ojczystym .
Teraz
marzenia przybrały kształt
znajomego punktu na mapie .
Zebrać wszystkie róże ,
usypać ścieżki powracającym ptakom, niech mają
turkusowe albo pomarańczowe skrzydła ,
po drugiej stronie
wymarzony dom .
Wystarczy uchylić okna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz